Adrenaline

Anna, heb je een paar minuten? Daar staan ze, met z’n tweeën aan m’n bureau. Heel voorzichtig, een beetje verlegen zelfs, peilen ze of ze me kunnen storen.

Als die vraag me gesteld wordt, zeker door deze twee mensen, weet ik dat er iets aan de hand is. Iets waar mijn teamgenoten zelf niet uitkomen. En ik houd van dat soort momenten. Mijn adrenaline gaat sneller stromen. Ik ga “aan”. Blijft kalm, Anna. Dit is waar je je rol als projectmanager echt kan spelen. Ik vind het spannend: er gebeurt wat. Ik voel me de aangewezen persoon om het op te lossen.

Natuurlijk heb ik tijd. Hier maak ik tijd voor. Ze kijken me opgelucht aan.

Yes, vertel maar. Wat is er aan de hand? Oke, en wat hebben jullie afgesproken? Wat denken jullie dat de volgende stap is?

Volgens mij zijn dit de afspraken die we eerder gemaakt hebben. Dit zijn de prioriteiten. Wie moet er nog meer bij betrokken zijn? Het lijkt me nuttig dat we gaan zitten samen. Om het issue en de opties te bespreken.

Ik ben natuurlijk niet de persoon die het issue echt gaat oplossen. Dat moet ik mezelf ook soms ook wel echt voorhouden. Het is als projectmanager zo makkelijk om me in de inhoud te storten. Maar op dit moment ben ik de vrouw met de helikopterview, begeleider, verbinder tussen partijen, out-of-the-box denker in wat we nodig hebben. Ik zet iedereen weer in het zadel, met de juiste verantwoordelijkheden en taken.

Helaas kunnen we het issue niet direct oplossen. Maar ik maak afspraken met de business hoe we het vervolg aanpakken en wanneer ze het proces in gebruik kunnen nemen. Mijn teamgenoten zijn teleurgesteld. Ze hadden de business zo graag iets willen geven. En ik, ik ben tevreden: beter dan dit had ik het niet op kunnen lossen, zonder dat het ten koste gaat van het grotere geheel.

En mijn adrenaline? Die zakt weer. Ik ga weer rustig aan mijn bureau zitten om wat mails te beantwoorden.