Biecht

Ik moet iets opbiechten. Certificeren voor IPMA C deed ik voor het papiertje.

In veel opdrachten waar projectmanagers gezocht worden, wordt dit als eis gesteld. En dus leek het mij handig om als zelfstandige dit papiertje te hebben. Vol goede moed ben ik het traject in gegaan. Eerst de theorie. Dat ging allemaal voorspoedig. Met een goede docent en tal van voorbeelden en oefeningen haalde ik dat gedeelte.

Toen nog het assessment. Zo! Dat was geen kattenpis! Op al mijn vragen werd ik teruggefloten door mijn begeleider: “je voorbeelden zijn niet slecht, maar je praat continu in “wij”. Wie is wij? JIJ bent toch de projectmanager. JIJ hebt dit project geleid. Schrijf het dan ook zo op!”

Oei, dat was schrikken. Het was voor mij niet even de “wij” veranderen in “ik”. Het was mezelf vragen stellen als “hoe heb ik mijn rol daar vervuld? Mag ik daar de credits voor ontvangen? Ben ik trots op wat ik heb bereikt?”. Het was een mindshift. De schrik veranderde in het gevoel een goeie projectmanager te zijn. Ik leerde mijn kwaliteiten kennen én kon het ook nog eens vertellen zonder het gevoel te hebben opschepperig over te komen.

In het assessment kon ik mijn verhaal vloeiend vertellen. Natuurlijk vond ik het spannend, maar ik kreeg al snel te horen dat ik geslaagd was.

Wat begon als een papiertje halen, veranderde in trots zijn op de projectmanager die ik ben. En dat is toch geen gekke opbrengt voor een papiertje 😉